Er dreigt een enorm tekort aan huisartsen. Mare sprak drie medici in opleiding over waarom zij dat juist wél willen worden.Mark Reiddonderdag 10 november 2022
‘JE BOUWT SAMEN EEN BAND OP’
Max van Dullemen (34) zit in het eerste jaar van de huisartsenopleiding. ‘Het buurtgevoel trekt me.’
‘Ik was in opleiding tot revalidatiearts, maar vond dat ik te weinig patiënten zag. Maar vijf of tien procent van mijn tijd had ik daadwerkelijk patiëntcontact. Het was heel veel overleggen en schrijven. Ik dacht: is dit nou wat ik wil?
‘Als huisarts zit je veel meer in de loopgraven, je staat echt vooraan. Dat vind ik veel interessanter dan de tweede of derde lijn waar je heel specifiek je kennis kan toepassen, en daarna de patiënt niet meer ziet. Als mensen hier binnenkomen en dingen niet goed begrijpen, maar dan weggaan en zich geholpen voelen, voel ik dat ik iets goeds doe.
‘Ik zit nu een jaar bij deze praktijk en merk dat ik meegroei met de mensen die hier komen. Het buurtgevoel trekt me. Vooral jonge gezinnen vind ik leuk om te helpen, dat ligt ook aan mijn eigen levensfase. En handschoenballonnen maken voor kinderen is gewoon lachen.
‘Als huisarts ben je solist, maar je moet ook overleggen met specialisten en bouwt langetermijnbanden op met patiënten, soms wel tien, twintig, veertig jaar lang. Dat gebeurt bij een specialistisch beroep als revalidatiearts niet. Ik zie nu in hoeveel die duurzame contacten waard zijn.’‘Het valt me wel op dat er in de zorg heel veel paarse krokodillen zijn’
‘Het valt me wel op dat er in de zorg heel veel paarse krokodillen zijn. Als ik samenwerk met de thuisverpleging of een hospice moet alles afgedekt zijn met regeltjes. Zo’n verpleegkundige kan heel goed een katheter plaatsen of een prik zetten, maar daarvoor moet ik eerst opdracht geven. Dat moet in het systeem worden gezet, verstuurd worden en dan weer worden opgehaald.
‘Als we het mondeling kunnen afspreken of desnoods een overdrachtspapiertje schrijven van twee regels, waarom moet ik dan een heel A4’tje schrijven? Afgelopen week ben ik vier keer in het hospice geweest, en elke keer moest ik minstens twee van dit soort formulieren invullen, terwijl het voor de verpleegkundige allemaal dagelijks werk is. Ik snap dat het moet, maar het is niet nodig.
‘Ik vind de vrijheid om als waarnemer in te vallen wel fijn, ik voel me nog niet geroepen om een eigen praktijk te starten. Misschien als mijn kinderen naar school gaan, maar er zitten veel haken en ogen aan.
‘Als studenten willen meekijken kan dat, loop vooral mee. We hebben veel mensen nodig voor bijbanen zoals triagist op de huisartsenpost of om kleine verrichtingen te doen. Je kunt zoveel meer dan alleen spreekuren draaien. Je kan bij een penitentiaire inrichting werken, voor daklozen of asielzoekers, of bij het Rode Kruis op evenementen. Ik vind het de beste vervolgopleiding die er is.’
